(ca. 1750) Dit aardbeitje voert terug naar de oorsprong van deze populaire zomerkoninkjes! De planten geven middenkleine, witte, ronde vruchten met een roze blos en een friszoete ananassmaak. De planten geven veel uitlopers, dus je kan er veel vrienden bij mee maken!

UITVERKOCHT! We vonden deze heerlijke aardbei in een oude tuin, waar dit ras al vanaf ongeveer 1950 geteeld wordt. Opvallend is de zeer goede smaak (aromatisch met een zoetzure beleving) en de mooie kleur. De vruchten zijn middelgroot en opvallend stevig, ze kunnen wel enkele dagen op een bord bewaard worden. Mijn kweker heeft me vereerd door het ras (voorlopig) naar mij te noemen…! (bnkk)

2x PER JAAR BEPERKT BESCHIKBAAR.
Voordat er grotere aardbeien (in de 17e en 18e eeuw) uit Noord-Amerika kwamen werd deze aardbei volop in Zweden geteeld. Net als alle rassen van de Muskaataardbeien is dit een smaakwondertje! De bloemen behoeven geen krijsbestuiving, de donkerrode vruchten die eruit ontstaan zijn werkelijk kostelijk.

LEVERBAAR VANAF SEPTEMBER TOT DE VOORRAAD OP IS.
Deze aardbei doet zijn naam eer aan: kolossaal grote vruchten van 40 gram en zwaarder! De teelt in de kas of in aardbeienbakken 846190 lukt het beste. Rijp geplukt is de smaak bijzonder zoet en sappig!

MINSTENS 1X PER JAAR VOLOP BESCHIKBAAR. (2004) Een bijzonder lekkere aardbei met grote en stevige vruchten. De oogsttijd begint middentijds en gaat door tot laat, waardoor je het een late doordrager noemt. Deze lieveling onder aardbeiproevers kan het beste onder bescherming worden geteeld, veel regen doet de plant geen goed.

MINSTENS 1X PER JAAR VOLOP BESCHIKBAAR. (2001) Licentieras van Fresh Forward, gekweekt door Bert Meulenbroek. Dit middentijds oogstbare ras geeft in juni-juli de oogst. Een stevige, hardgroeiende plant, die in warmer weer goed doordraagt met grote vruchten, maar ook heel goed vervroegd kan worden onder glas, bijvoorbeeld d.m.v. teelt in potten. Opvallend zijn de stevige vruchten, ideaal voor de kweker dus. Dit ras wordt ook in zuidelijke landen aangeplant, zoals Portugal. De oranjerode vruchten hebben een goede smaak, daar gaat het uiteindelijk om nietwaar?

UITVERKOCHT! (2004) "Deze aardbei vervult al uw verlangens…!" verzekert de Franse kweker Delbard. Wat te denken van: grote vruchten (gemiddeld 26 g) met een grappig hoge aanzet van het kroontje, stevig vruchtvlees, massief en dus zonder holtes, gemakkelijk te plukken. Ik heb de smaak omschreven als: “zeer aromatisch, lekker zoetzuur” en nog een extra krabbeltje: “erg lekker”. (bnkk)

(1941) Echt een unieke aardbei met smalle, langwerpige vruchten. Deze Duitse variëteit werd in 1935 door veredelaar Georg Soltwedel gekweekt en door zijn weduwe na zijn dood (1937) in de handel gebracht. Het was al vroeg een veelgeprezen variëteit, bekend en gewaardeerd om zijn aromatische en zoete vruchten. De rijping is middentijds tot laat. De kelkblaadjes zijn fraai ingesneden en lijken op peterselie. Deze 2 rassen werden gekruist: moeder ‘Rotkäppchen’ en vader ‘Hansa’.

Een bodembedekkende aardbei. Hij blijft extreem plat groeien en doet het ook op arme grond goed! De vruchten zijn klein, maar verschijnen overvloedig, waardoor er toch voldoende te smullen is! De vruchtkleur is ongewoon roze met een neiging tot oranje en ze smaken erg goed. Het ras is veredeld door een Britse aardbeienliefhebber en vernoemd naar zijn vader.
(De foto geeft een indruk, is niet de echte soort, George’s Pink is kleiner en ronder)

(1852) Van onze huiskweker Leen van de Nadort kregen we dit oude ras, een behulpzame bezoeker van onze site hielp ons verder aan details: bedankt Staf Elst.
De kweker van dit ras is John Salter (1798-1874) een Engelse bloementeler en ontdekker van nieuwe chrysantenrassen. Na een verblijf in het Versailles van Frankrijk vestigde hij zich in Hammersmith bij Londen . Hij krijgt interesse in aardbeien en ontwikkelde al heel snel enkele nieuwe rassen van weinig betekenis. Tot hij in 1852 het ras ‘Jucunda’ ontwikkelde, een aardbei van wereldklasse. De smaak is typerend voor een historische aardbei: aromatisch en zachtzoet, vrij klein van formaat, maar met een enorme productiviteit en te telen op elke soort grond. Daarom werd dit ras na 1945 tot ongeveer 1965 veel geteeld op zandgronden in de regio Zundert (het zuiden van Noord-Brabant) en Hoogstraten (de Belgische Noorderkempen) waar de zandgrond niet voor alle aardbeiteelten geschikt is. De Belgische kweker Elst (vader van Staf) was de eerste pionier in dat gebied, die van het kweken van aardbeien zijn beroep maakte. Jucunda wordt al heel snel een internationaal commerciële aardbei, bijzonder geschikt voor “inpulpen”, diepvriezen en voor confituurbereidingen (jam). Het ras kon zich meer dan 100 jaar handhaven, maar werd verdrongen door de ‘Senga Sengana’, die zelf weer werd verdrongen door de komst van ‘Gorella’, die rond 1980 door ‘Elsanta’ werd vervangen. Gelukkig hebben we al deze oude rassen kunnen bewaren voor de ondergang, want voor een hobbyist geldt niet alleen opbrengst, maar ook unieke smaak en... het verhaal! Voor de naam liet John Salter zich misschien beïnvloeden door de Mona Lisa die hij tijdens zijn verblijf in Versailles had gezien in het Louvre in Parijs. Mona Lisa is in het Frans: La Joconde en “Jucunda” in het Latijn. Geef ‘Jucunda’ een goede drainage, een zeer natte zomer geeft (zoals bij alle oude rassen) problemen in de vorm van “snotterigheid”.