Al eeuwen lang een specialiteit van (Oost)-Utrechtse kwekers. In het begin van de zomer (24 juni, Sint Jansdag) worden de jonge uitjes geoogst. Enkele planten laten zitten of in de herfst terugplanten. Zowel de holle stengeltjes als de uitjes hebben een typische, pittige, naar knoflook neigende smaak. Heerlijk rauw in de salade. Wij leveren in zomer en herfst de bolletjes. Buiten het ‘droge’ seizoen leveren we ze soms in potjes, die het gehele jaar kunnen worden geplant. Geef ze 's winters flink wat organische mest, het liefst op een verhoogd plantenbed.
Prins Bernhard was gek op deze uitjes! Misschien wel omdat ze in Duitsland ook al eeuwen onder kwekers en hobbyisten bekend zijn... Een dergelijk uitje is in de 17e eeuw door Jezuïeten meegenomen naar de VS en aldaar omarmd door de O’odham Native People. Ik vond ze op internet onder de namen “Tohono O’Odham Onion” of “l’Itoi Sivol Onion”
(Foto's afkomstig van nl.wikipedia.org)

VANAF FEBRUARI VERKOPEN WE PLANTJES, ZIE 831400)
Een meerjarige, wilde telg van het uiengeslacht. De plant komt (zeldzaam) nog voor op vochtige schaduwplaatsen (loofbossen) en het brede blad met de witte, bolvormige bloeiwijzen (30-40 cm hoog) zijn van een verrassende schoonheid! Je plant ze dan ook het beste op een (deels) beschaduwde plaats, de grondsoort maakt niet veel uit hoewel kalkrijk het meest wordt gewaardeerd. Blad en bolletjes worden fijngehakt gebruikt in soepen, salades, kwark en kaas. De bloemen (zelfs bij afrijping eetbaar) zijn wat pittiger dan het blad, maar met mate een mooie aanvulling in salades. Heerlijk is daslook in pesto en kan op alle mogelijk manieren i.p.v. knoflook worden gebruikt, de smaak is milder. Vermeldenswaardig is de geneeskrachtige werking op vele gebieden o.a. bij arteriosclerose (aderverkalking).
Let bij het wildplukken op de uiengeur, het blad lijk namelijk op het giftige blad van Lelietje der Dalen, Aronskelk en Herfsttijloos.
WE LEVEREN ZEER GEZONDE KNOLLETJES, MEESTAL MET MEER GROEIPUNTEN. VANAF FEBRUARI VERKOPEN WE DASLOOK ALS PLANT, ZIE 831400

We importeerden een kleine portie van dit Okinawa Sjalotje uit Japan en kweekten 3 jaar om het soort te leren kennen. Opvallend is het smalle blad en de vrij trage groei, maar ook de zeer goede vorstbestendigheid. Dit alles resulteert in een uitje dat opvallend lekker is: iets pikant, een tikje scherp en zoet... In Japan worden de uitjes als voorafje of net als Edamame bij een drankje genuttigd. Ga lekker kweken en geniet mee van dit wondertje uit de zuidelijkste eilandengroep van Japan. Een leuke toegift is de fraaie roze bloei.

In Centraal Rusland is deze prachtige ui een bekende verschijning op bord! De bollen zijn 3-6 cm in doorsnee en hebben een goede uiensmaak. Het blad en de (eetbare) bloemen doen er niet voor onder: fris, uiig en aromatisch!

DEZE PLANTEN KOMEN IN OKTOBER 2024 BINNEN.
Sierlijk en eetbaar uitje, de opbouw lijkt op een de knoflook-bieslook, de bloei is zachtlila, hoogte 50 cm. Zowel de knoppen, de bloemen, het blad en de bolletjes zijn eetbaar, opvallend is het prettige knoflookaroma. De plant komt elk jaar terug, geef ze een vochtige, zonnige plaats.

DEZE BOLLEN KOMEN IN OKTOBER 2024 BINNEN.
Alle delen van dit sierlijke, rozebloeiende uitje zijn eetbaar: 1) de bolletjes hebben een verfijnde knoflooksmaak, die zowel rauw als gebakken tot zijn recht komen, 2) het blad kan fijngesneden door de salade en heeft een frisse smaak tussen uitjes en knoflook in en 3) de bloemen geven een finishing touch aan de maaltijd en ook deze herbergen een mooie knoflooksmaak!
Voor de liefhebber van zachte tinten is dit zachtroze sieruitje een "must"! Je wordt echt stil van zo'n kleur, bijvoorbeeld in combinatie met blauw en wit. Hoogte 35 cm, het bloeischermpje is los van vorm maar stevig genoeg en verschijnt in mei-juni. Plant een flink bedje (niet duur!) in combinatie met bijv. Camassia. Plant de bolletjes in verhouding wat dieper (5 cm) en geef ze een zonnige, goed gedraineerde, vochtige plaats.

Zeldzaam (en) mooi! De volkomen bolvormige bloemcluster is geheel gevuld met limegroene tot citroengele bloemen. De grote, uitstekende, witte meeldraden geven het geheel een zeldzame wollige sfeer. De hele plant is eetbaar (zoals gebruikelijk bij ui-achtigen): de bollen hebben een prettig knoflookaroma, het blad en vooral de bloem zijn zeer aantrekkelijk op het bord! Hoogte 80-100 cm. Bloei juni-juli.

DIT RAS WORDT GELEVERD VANAF OKTOBER 2024, HOUD DE NIEUWSBRIEF IN DE GATEN!
Niet gemakkelijk verkrijgbaar, maar voor de fijnproever de "enige echte sjalot". De peervormige bollen hebben een stevige, dikke, grijsblauwe, geplooide schil. Deze beschermt (met enige moeite uitgepeld) een sjalot met een unieke, stevige, volgens velen "hemelse" smaak. De bewaring is matig lang, binnen 6 maanden na de oogst gebruiken of invriezen.

VANAF EIND SEPTEMBER TOT DECEMBER ALS POOTGOED (DE BOLLETJES) LEVERBAAR. DAARNA PLANTEN WE EEN EVENTUEEL RESTANT UIT EN VERKOPEN WE DE BOLLETJES “AAN DE GROEI”.

LEVERBAAR VAN SEPTEMBER-DECEMBER. Rond de Middellandse Zee is het bolletje van de sierlijke Kuifjesdruif of Kuifhyacint al duizenden jaren bekend als een voedzame lekkernij en (omdat het langs de hellingen in het wild groeit) typisch voedsel dat al snel na de laatste Ijstijd werd genuttigd. Vooral de Italianen hebben het klaarmaken (koken en inzuren) van deze bolletjes tot kunst verheven, vandaar dat we ze tot Lampascioni hebben gedoopt, de originele streeknaam, zoals ze in Zuid-Italië en Sicilië bekend zijn. Ze lijken op inmaakuitjes, maar smaken uniek: een stevig aroma, een tikje bitter en pikant, maar bij goede bereiding net zuur genoeg om tot een “buonissimi” te komen! De Grieken noemen de bolletjes overigens “Voulvi”. Er is iets vreemds met bitterheid in smaak… Wij proberen het weg te werken maar met de juiste combinatie, bijvoorbeeld met “Fave e Cicoria” (bonenpuree met cichorei) ontstaat er een Mediterrane smaak, die het leven zelf aldaar symboliseert: de zoete bitterheid. Zoet en bitter: de een kan niet zonder de ander!

Hoe sierlijk ook lekker kan zijn ontdekten de Native Americans (Indianen) al eeuwen geleden. De Salish-, Nez Perce-, Shoshone-, Paiutes-, Cree- en Blackfoot-stammen roosterden of kookten de bolletjes van deze fraaie Camassia. Rauw smaken ze mild, maar met een iets taaie textuur, waar je van houden moet. De heerlijk zoete, notige smaak is het resultaat van de echte slow-cook! De Indianen maakten een grondoven: graaf een gat in de grond, bekleed dat met (liefst platte) stenen en bouw er een flink vuur in. Zodra het vuur gaat smeulen, kunnen de bolletjes in een afgesloten oude pan op de stenen gelegd worden, de kuil dichtgooien met aarde en 2 dagen laten smeulen. Een van de moderne methodes: gebruik een stoompan en laat de bolletjes 36 uur rustig stomen. Houd het waterniveau in de gaten, na 12-24 uur komt er al een heerlijk zoete melassegeur uit de pan! In een oven op 220̊C, gedurende 12 uur is ook een goede optie. Als de witte (schoongemaakte) bolletjes via beige naar bruin verkleuren is het Slowfoodproject gelukt, de inuline is omgezet naar fructose: een beetje zout er op en smullen maar, je blijft er van eten, ook heel populair bij kinderen! Zie ook arcadianabe.blogspot.nl en honest-food.net
De bolletjes zijn volkomen winterhard en geven licht- tot donkerblauwe, stervormige bloemetjes aan 30-90 cm lange stengels. Ze voelen zich thuis in elke grondsoort.