UITVERKOCHT! We vonden deze heerlijke aardbei in een oude tuin, waar dit ras al vanaf ongeveer 1950 geteeld wordt. Opvallend is de zeer goede smaak (aromatisch met een zoetzure beleving) en de mooie kleur. De vruchten zijn middelgroot en opvallend stevig, ze kunnen wel enkele dagen op een bord bewaard worden. Mijn kweker heeft me vereerd door het ras (voorlopig) naar mij te noemen…! (bnkk)

2x PER JAAR BEPERKT BESCHIKBAAR.
Voordat er grotere aardbeien (in de 17e en 18e eeuw) uit Noord-Amerika kwamen werd deze aardbei volop in Zweden geteeld. Net als alle rassen van de Muskaataardbeien is dit een smaakwondertje! De bloemen behoeven geen krijsbestuiving, de donkerrode vruchten die eruit ontstaan zijn werkelijk kostelijk.

LEVERBAAR VANAF SEPTEMBER TOT DE VOORRAAD OP IS.
Deze aardbei doet zijn naam eer aan: kolossaal grote vruchten van 40 gram en zwaarder! De teelt in de kas of in aardbeienbakken 846190 lukt het beste. Rijp geplukt is de smaak bijzonder zoet en sappig!

MINSTENS 1X PER JAAR VOLOP BESCHIKBAAR. (2004) Een bijzonder lekkere aardbei met grote en stevige vruchten. De oogsttijd begint middentijds en gaat door tot laat, waardoor je het een late doordrager noemt. Deze lieveling onder aardbeiproevers kan het beste onder bescherming worden geteeld, veel regen doet de plant geen goed.

Een bodembedekkende aardbei. Hij blijft extreem plat groeien en doet het ook op arme grond goed! De vruchten zijn klein, maar verschijnen overvloedig, waardoor er toch voldoende te smullen is! De vruchtkleur is ongewoon roze met een neiging tot oranje en ze smaken erg goed. Het ras is veredeld door een Britse aardbeienliefhebber en vernoemd naar zijn vader.
(De foto geeft een indruk, is niet de echte soort, George’s Pink is kleiner en ronder)

(1852) Van onze huiskweker Leen van de Nadort kregen we dit oude ras, een behulpzame bezoeker van onze site hielp ons verder aan details: bedankt Staf Elst.
De kweker van dit ras is John Salter (1798-1874) een Engelse bloementeler en ontdekker van nieuwe chrysantenrassen. Na een verblijf in het Versailles van Frankrijk vestigde hij zich in Hammersmith bij Londen . Hij krijgt interesse in aardbeien en ontwikkelde al heel snel enkele nieuwe rassen van weinig betekenis. Tot hij in 1852 het ras ‘Jucunda’ ontwikkelde, een aardbei van wereldklasse. De smaak is typerend voor een historische aardbei: aromatisch en zachtzoet, vrij klein van formaat, maar met een enorme productiviteit en te telen op elke soort grond. Daarom werd dit ras na 1945 tot ongeveer 1965 veel geteeld op zandgronden in de regio Zundert (het zuiden van Noord-Brabant) en Hoogstraten (de Belgische Noorderkempen) waar de zandgrond niet voor alle aardbeiteelten geschikt is. De Belgische kweker Elst (vader van Staf) was de eerste pionier in dat gebied, die van het kweken van aardbeien zijn beroep maakte. Jucunda wordt al heel snel een internationaal commerciële aardbei, bijzonder geschikt voor “inpulpen”, diepvriezen en voor confituurbereidingen (jam). Het ras kon zich meer dan 100 jaar handhaven, maar werd verdrongen door de ‘Senga Sengana’, die zelf weer werd verdrongen door de komst van ‘Gorella’, die rond 1980 door ‘Elsanta’ werd vervangen. Gelukkig hebben we al deze oude rassen kunnen bewaren voor de ondergang, want voor een hobbyist geldt niet alleen opbrengst, maar ook unieke smaak en... het verhaal! Voor de naam liet John Salter zich misschien beïnvloeden door de Mona Lisa die hij tijdens zijn verblijf in Versailles had gezien in het Louvre in Parijs. Mona Lisa is in het Frans: La Joconde en “Jucunda” in het Latijn. Geef ‘Jucunda’ een goede drainage, een zeer natte zomer geeft (zoals bij alle oude rassen) problemen in de vorm van “snotterigheid”.

(1982) Kweker IVT (nu Plant Research International). Lambada is een tamelijk vroege aardbei met een fantastische smaak. De vrucht heeft een heerlijk vol aardbei-aroma en een aangename consistentie. Lambada is vanwege zijn goede smaak, zeer mooie rode kleur, mooie vruchtvorm en goede vruchtgrootte zowel een prachtige aardbei om zo te eten, als ook zeer geschikt voor banketbakkers en gastronomische keukens. Kortom, Lambada is een uitgesproken vrucht voor de fijnproevers.

Dit is eigenlijk wilde aardbei, die door C.J. Wilkin van het conservenbedrijf Wilkin & Sons rond 1900 van Noord-Amerika naar Engeland werd gebracht. Misschien is door selectie een wat hogere productie bereikt... maar vooral middelgrote, heerlijk zoete en aromatische vruchten houden dit ras nog steeds springlevend. Wilkin & Sons maakt er een beroemde (en dure!) jam van!

MINSTENS 1X PER JAAR VOLOP BESCHIKBAAR. Dit kleine aardbeitje valt allereerst op door het afwijkende, diep generfde blad. In de zomer verschijnt (iets verscholen) een leuke oogst van witte tot bleekroze vruchtjes met wit vruchtvlees. De smaak verdient een subtiele beschrijving: de lichte perziksmaak is sprankelend en fris, eet ze zo van de plant en het lijkt wel of er koolzuur in zit! Een zeldzaam soortje, dat zeker meer aandacht verdient!

meer info volgt.