De knollen van deze sierlijke plant worden al meer dan 3500 jaar gegeten door de oorspronkelijke bevolking (bijvoorbeeld de Inca’s) en is een belangrijke (gemakkelijk verteerbare) zetmeelbron. Met het meel wordt van alles gebakken, koekjes uit Colombia zijn in toenemende mate populair. In Vietnam zijn de noodles van de Achira erg geliefd! De jonge knollen zijn gekookt of gebakken een lekkernij, een goede concurrent van de aardappel. Bij langdurig bereiden komen de suikers vrij en worden ze echt zoet. Jonge scheuten zijn een lekkernij als groente. Zelfs de zaden zijn eetbaar!
Deze wilde Canna vinden we van oorsprong aan de subtropische kust en in koele dalen van Zuid-Amerika, maar zijn inmiddels over de hele wereld verspreid inclusief Australië. Er moet voldoende vocht aanwezig zijn, maar wel gedraineerd. Zet ze een beetje uit de wind, om het blad heel te houden. De knollen kunnen een beetje vorst hebben en met sneeuwdek wordt zelfs een pittige winter doorstaan. Als wij de knollen hebben geoogst bedekken we ze in laagjes met cocopeat, zetten ze net vorstvrij en houden ze iets vochtig. In maart kan je ze binnen weer aan de groei brengen en vanaf mei mogen ze naar buiten, let op nachtvorst!

LEVERBAAR VANAF NOVEMBER TOT DE VOORRAAD OP IS. Eindelijk een aardappel, die niet ziek wordt en nog winterhard is ook!
De indianen van Noord-Amerika wisten dit gewas op waarde te schatten en het is onbegrijpelijk dat deze sterke plant niet al veel bekender is in Nederland!
De klimplant heeft met zijn puntige gedeelde blad en de fantastische bloei een sierwaarde, die de in moestuin zeer welkom is! De lathyrus-achtige bloemen geuren heerlijk zoet en hebben een iets gedraaide vorm met een diepe kleurcombinatie: kastanjebruin, rood, oudroze en creme zijn verenigd in 1 bloem, ze staan aan dichte trossen. De geur leidt tot interessante discussies: zoet, kruidig en chocolade maar er zijn ook mensen die de geur niet waarderen. De late bloei (augustus-september) leidt niet tot zaadvorming maar is een mooie hekkensluiter van het bloeiseizoen. Vanaf november (het 2e of 3e jaar) mag het wonder worden opgegraven en zijn de knolletjes te rooien. Deze groeien als een ketting aan een lange navel en zijn na enkele jaren groei de moeite van het rooien waard. Om te uitbundige groei te voorkomen kan in grote kuipen worden geteeld. Goed vochtig houden en regelmatig bemesten! De smaak? Als een aardappel, dus koken, bakken, frituren, genieten.…
Apios bevat een protease-remmer die volledig afgebroken wordt tijdens het verhitten. Het is dus zelfs niet nodig om het kookvocht weg te gieten, hoewel men in Bolivia dit wel doet, daar kkokt men de Apios in melk. Mijn kweker vertelt: “We eten ze al jaren als de perfecte vervanger van tamme kastanjes, bij de spruitjes of als “kastanjepuree”!