Een zeer winterharde, knolvormende Lathyrus! Het is zelfs een van de weinige meerjarigen van dit geslacht wiens lila bloemen nog lekker geuren ook!
In heel Europa een inheemse plant.
Aan het draadvormige wortelgestel komen knolvormige, langwerpige verdikkingen voor die al eeuwen lang bekend zijn als voedsel.
De plant wordt 30-100cm lang/hoog: een prima eetbare sierplant! De Franse noemen deze vergeten groenten “Hollandse Muisjes” (!) omdat sinds ± 1783 deze knolletjes vanuit het koele Nederland werden geëxporteerd naar Frankrijk.
Een oud recept: knolletjes 1uur koken, pureren en met melk en kruiden opdienen.
De bloemen, jonge scheuten en zaadpeultjes zijn ook eetbaar.

Een meerjarige plant, die aan het eind van het jaar ovalen knolletjes vormt. De smaak is iets zoet nootachtig, eet ze gekookt, gefrituurd of gebakken. Omdat veel leden van dit geslacht giftig zijn (net als veel familieleden van de aardappel) mogen de knollen niet rauw worden gegeten! Verplant en scheur de plant regelmatig, hij misstaat niet in de tuin: witte schermbloemen op 1 m hoogte en vaak aanwezig winterblad.
Er bestaan naast de Kleine Aardkastanjes nog twee andere soorten die ook Aardkastanje worden genoemd, het verschil is duidelijk te zien: Bunium bulbocastanum of Grote Aardkastanje en Conopodium majus, de Franse Aardkastanje vormen beiden maar één, wat grotere knol per plant. Deze twee soorten Aardkastanje mogen wél rauw gegeten worden.

Nog nooit geëvenaard! Dit is een zeer fijne, oude, Franse andijvie-variëteit die een losser, golvend binnengebladerte produceert dat uitgroeit ineen typerende hoornvorm. De dikke, boterachtige gele bladeren zijn zeer sappig en lekker, ze hebben die speciale dikke crunch van Italiaanse andijvie, maar met een zoeter smaakje.
Ze zijn, net als alle cichorei-achtigen sterker dan slasoorten. Dit cut-and-come-again type voor de winter doet het goed in koude tunnel of frame. Goed voor een slamix wanneer deze jong wordt geoogst of in de roerbak of stamppot wanneer volwassen geoogst.

De vroegste naaldboon zonder draad. Het is een sterke groeier, maar vormt toch een stevig gewas. De fijne peulen bereiken ongeveer 12 - 14 cm lengte, pluk je ze extreem jong, dan kweek je ze in de traditie van de echte Franse Naaldboon, dit ras blijft echter ook in ouder stadium tamelijk dun en zonder draad. Bij het zaaien valt meteen op, dat dit een zwartzadig ras is, dat gaat meestal (en ook bij Nautica) samen met een extra diepe smaak en met fraaie violetten bloei! Verwacht een geweldige opbrengst per plant bij elke weersomstandigheid.

De fijnste naaldboon zonder draad. De groei is optimaal compact en stevig, de fijne peulen bereiken ongeveer 12 cm lengte en de meeste worden niet dikker dan 6,5 mm! Pluk je ze extreem jong, dan kweek je ze in de traditie van de echte Franse Naaldboon, dit ras blijft echter ook in ouder stadium zeer dun en zonder draad. Verwacht een geweldige opbrengst per plant bij elke weersomstandigheid.

Uit zeer oude Italiaanse traditie komt deze (voor ons) tamelijk onbekende witte boon van het Cannellini of Cannellino Type. Het is een stamboon, dus maximaal 50-60 cm hoog en hoeft geen steun. De boon is heel jong geplukt bijzonder smakelijk als naald- of sperzieboon, een veel gebruikte toepassing in Italië is het vers doppen van de boontjes, (voordat ze droog zijn dus) zoals de Fransen doen met Flageoletboontjes. Uiteindelijk kunnen ze ook worden geoogst als droogboon, als de rechte peulen van groen naar wit rijpen, ze danken er de Engelse naam 'White Long Bean' aan. Het oogsten gaat heel gemakkelijk, de helften laten gemakkelijk los. Bij droog weer lukt het zelfs om een potje onder de bonen te houden en de boontje erin te tikken! In Italië is ook deze witte droogboon zeer populair, bijvoorbeeld in minestrone, de smaak is iets notig en het mondgevoel zeer romig. De boon zet zich in volume 2-3x uit na inweken in water!

De bonen worden groen als doperwten gedopt, of later als droge boon geoogst. Aromatische Franse lekkernij. Lage plant.

Zoals de naam al verraadt, komen de Tarbais boontjes uit de Franse regio Tarbes. Ze werden vroeger (in navolging van de bewoners van Amerika, waar de boon vandaan komt) ook in Frankrijk samen met maïs geteeld, zodat de bonen een steuntje hadden aan de maïsplant. De naam “maïsboon” was vrij gebruikelijk in die tijd... De toptijd van dit oude ras was eind 19e eeuw, toen er bijna 19.000 ha van geteeld werd! Nu wordt deze droogboon vanwege zijn zeer verfijnde smaak (smelt op de tong...), dunne huid en lichte verteerbaarheid sinds 1986 weer professioneel geteeld voor liefhebbers en betere restaurants, veel Fransen kennen dit ras en kweken deze in eigen tuin.

Dit is de eerst klimmende (stok)boon, die zulke fijne boontjes geeft , dat je ze niet kan onderscheiden van fijne lage (stam)bonen! En door de klimmende groei pluk je per m2 wel 5 maal meer oogst en de planten zijn minder gevoelig voor ziekten. Kortom een Franse ‘Triomphe’ die zich weliswaar vertaalt in een hoge prijs, maar dat haal je er in kweekvreugde dubbel en dwars uit.
De fijne boontjes zijn uiteraard zonder draad, vrij donkergroen en 16-18 cm lang. Ideaal en zeer smakelijk om in te vriezen. De zaaiboontjes zijn zwart en de bloei is helder violet.

Een traditionele courgette uit Franse en Italiaanse traditie met een heel eigen smaak! Opvallend is de gekrulde groeivorm, lichtgroen naar oker verkleurend. Oogst ze jong (10-20 cm lang) als delicatesse of iets doorgegroeid (20-30 cm) om in schijfjes te snijden. Eenmaal volgroeid kan de vrucht als pompoen worden bereid. Let op: dit ras is klimmend of kruipend. Geef de planten enkele bonenstaken als steun en ze klimmen metershoog, gewoon makkelijker om te oogsten. De planten dragen lang en overvloedig (als ze trouw geoogst worden) en zijn minder gevoelig voor meeldauw. Teelt in de kas geeft goede resultaten. Zaai dit ras vroeg, zodat grote planten kunnen worden uitgeplant in mei, de eerste vruchtzetting duurt even.