652670 STEWARTIA pseudocamellia

Een beauty waar je wat geduld mee moet hebben! In zijn jonge jaren is de struik matig winterhard en groeit uit tot een meerstammige kleine boom. Stewartia is wel degelijk familie van de echte Camellia, dit is te zien aan de witte bloem en de vorm van het blad. De verschillen zijn groter dan de overeenkomsten, de schijncamellia is een bladverliezende struik met mooie herfstkleuren en bloeit op een moment dat er weinig andere struiken bloeien in juni en juli. De stam is schilderachtig en bladdert fraai af zoals een plataan. De struik groeit langzaam en bereikt zijn maximale grootte van 10 meter pas na 25 jaar of meer. Net zoals de Camellia verkiest Stewartia een neutrale tot licht zure, humusrijke grond die goed doorlaatbaar is. In hun natuurlijke verspreidingsgebied (Japan) groeien ze in de schaduw van hoge bomen, maar in ons vochtige zeeklimaat verdragen ze volle zon. De prachtige herfstverkleuring is daar beter dan in de schaduw. De voet van de stam moet met bijvoorbeeld wintergroene planten worden beschermd tegen middagzon in de zomer en ochtendzon in de winter.
In (vooral Engelse) tuinboeken wordt Stewartia ook wel eens als Stuartia geschreven. Dat is de naam die verwijst naar de Britse edelman en botanicus John Stuart, derde Earl of Bute (1713-1792) en directeur van Kew Gardens. Toen de Zweedse plantkundige Linneaus in de achttiende eeuw zijn nieuwe systeem om planten (en dieren) te benoemen introduceerde, vergiste hij zich bij de naamgeving van de Stewartia. Hij had de plant nooit in het echt gezien en baseerde zich op een illustratie van de Duitse botanicus Georg Ehret waarop abusievelijk de naam Stewart voorkwam. De regels van de wetenschappelijke nomenclatuur verbieden correcties achteraf, zodat de door Linneaus gegeven naam Stewartia als de enig correcte moet worden beschouwd.