Een prachtige (maar zeer giftige!) plant met een zeer oude historie. Het grote glanzend groene blad groeit in een rozet. De bloemen komen net boven het blad uit, de spitse bloembladen hebben een stervorm en wit met violette nerven in het centrum. Na de bloei ontstaan de donkergele (eerst groene) bessen. In de Middeleeuwen geloofde men dat de dikke wortels bijzondere eigenschappen hadden. Ze zijn onregelmatig gevormd en met enige fantasie zie je er een mannetje in; het zgn. 'Alruinmannetje'. In die tijd was de “signatuurleer” algemeen erkend: een gelijkenis verbond de plant met het afgebeelde deel van het menselijk lichaam, in dit geval dus het gehele lichaam. Vanwege langdurige hallucinaties bij lichte dosering werd de plant veel in magie en hekserij gebruikt.
OMDAT WE NIET ALTIJD DE ZADEN (331770) OP VOORRAAD HEBBEN, VERKOPEN WE TUSSEN MEI EN SEPTEMBER DEZE PLANTEN.

Dit is de boom waar het bekende specerij nootmuskaat aan groeit. Ze groeit in regenrijke tropische kustgebieden en doet het bij ons als kamerplant, die ‘s zomers naar buiten mag. De muskaatnoot is ovaal van vorm, ± 2½ cm lang en zeer hard: in de keuken wordt de muskaatnoot daarom alleen in geraspte vorm (nootmuskaat) gebruikt. Het woord nootmuskaat is een verbastering van het Latijnse "nuces moschatae", dat "naar muskus ruikende noten" betekent. Nootmuskaat wordt in de traditionele Nederlandse keuken gebruikt bij gekookte groenten (sperziebonen, bloemkool, spruitjes, spinazie of asperges). Men past het ook toe in aardappelpuree en in kaassaus. Ten slotte wordt nootmuskaat ook veel gebruikt in koek en gebak, met name in speculaas. Door de sterke smaak is een kleine hoeveelheid al voldoende.
De muskaatnoot is eigenlijk de gedroogde pit van een vlezige, okergele, abrikoosachtige vrucht. De pit wordt door een harde bast omgeven: na het drogen in de zon barst de bast en komt de muskaatnoot met de zaadrok vrij. De zaadmantel (zaadrok), die om de muskaatnoot heen zit, wordt ook gedroogd en wordt onder de naam foelie eveneens in de keuken gebruikt. Na het drogen van de vrucht en de noten wordt de muskaatnoot bepoederd met kalk. Dit dient om aantasting door insecten te voorkomen. De productiecentra voor nootmuskaat zijn Indonesië, Grenada, India en Sri Lanka.
Geschiedenis.
Nootmuskaat wordt al sinds de 16e eeuw gebruikt in Europese keukens. In die tijd werden muskaatnoten vooral door de Nederlanders (VOC) en door Portugezen verhandeld. In de 17e eeuw verkreeg de VOC zelfs het monopolie op deze specerijenhandel. In 1621 begon Jan Pieterszoon Coen met de zogenaamde 'extirpatie' van de Banda-eilanden, die - tegen het verbod van de VOC in - muskaatnoten bleven verkopen aan Portugezen en Britten. Deze eilanden vormden destijds de enige plaats ter wereld waar deze gezochte specerij voorkwam. Wie Banda bezat, had het monopolie. De gouverneur-generaal Coen arriveerde in 1621 op de eilanden met 2.000 man, waarna hij de gehele bevolking van het eiland liet uitmoorden om het geheim van de muskaatnootteelt veilig te stellen.
Werking
In een lage (dus normale) dosis geeft nootmuskaat geen merkbare psychische of neurologische effecten. Bovenmatig gebruik van nootmuskaat kan zeker hallucinaties en zelfs vergiftigingsverschijnselen veroorzaken.
(Bron: Wikipedia -ingekort-)

Dit is een kleine, doornloze bolvormige cactus die in de zuidelijke VS en Mexico groeit. De plant heeft ribben en is grijsgroen van kleur. Het bloemetje dat in het hart van de plant bloeit is roze. De plant is vooral bekend omdat hij een groot aantal psycho-actieve alkaloïdes met mescaline-achtig effect bevat die bij inwendig gebruik leiden tot hallucinaties. Geef de plant een zeer lichte plaats en nevel af en toe water, te lang vochtig leidt meteen tot rotting van de plant.
Naast de mescaline bevat de plant hordenine, N-methyl-mescaline, N-acetylmescaline, pellotine, anhalinine, anhalonine, anhalidine, anhalonidine, anhalamine, O-methylanhalonidine, tyramine en lophophorine. In alle namen van deze stoffen komt een naam van de plant voor: mescal is een synoniem voor peyote en Anhalonium is een verouderde naam voor Lophophora. De plant wordt wel als drug verkocht en genuttigd. In de Verenigde Staten is dit gebruik legaal voor de leden van de NAC (Native American Church) die ca 250.000 leden kent, en in Mexico is de Peyote legaal voor de Huichol. (info uit Wikipedia)

Sinicuichi is een bloeiende struik uit Mexico die door de Azteken werd gebruikt tijdens transrituelen. De oorsprong ligt in Midden- en Zuid-Amerika: van Mexico tot Argentinië en bij ons moet de plant in huis overwinteren. Het wordt ook wel een “auditief hallucinogeen” genoemd, omdat geluiden in je bewustzijn worden vervormd en van ver weg lijken te komen.
Sinicuichi wordt nog steeds door Mexicaanse sjamanen gebruikt om in contact te treden met het goddelijke. De inheemse inwoners daar houden de plant voor heilig en doordrenkt van bovennatuurlijke krachten. Het zou hen helpen bij een groot aantal problemen en ze gebruiken het om op een levendige manier gebeurtenissen van jaren geleden opnieuw te beleven.
Westerse mensen beleven vooral een euforisch gevoel, een algehele ontspanning, plezierige slaperige effecten en een verheldering van het geheugen.
10 g moet genoeg zijn om thee van te maken. Vermeng met 3 koppen water en laat het een tijdje koken of laat het een dag fermenteren in de zon. (Hier dankt de drank de naam “Elixer of the Sun” aan). Vervolgens is de bijzondere thee klaar om te drinken. Eventuele “rare” smaak kan door toevoeging van munt of Verveine worden verbeterd.
Hoewel in het algemeen geen verslaving bekend is kan langdurig gebruik de werking van het geheugen aantasten. Sommige gebruikers ervaren na consumptie (en ook de volgende dag) onplezierige bij-effecten: hevige spierpijn, pijnlijke gewrichten, uitputting, hoofdpijn. Voorzichtigheid kan uiteraard geen kwaad!

WE LEVEREN DEZE PLANTEN TER HERKENNING EN GENIETING VAN HET UITERLIJK, NIET OM DEZE INWENDIG TE GEBRUIKEN. ROKEN VAN DE GEDROOGDE BLADEREN RADEN WE TEN STERKSTE AF. OOK ANDERE INNAME ZOALS THEE DRINKEN OF KAUWEN KENT RISICO’S, DOE HET NIET!