Hoe veelzijdig kan een plant zijn: in de tropen een populaire “spinazie” en “graan”soort! Het grote blad is heerlijk zacht na roerbakken of koken, de Surinamer noemt het “Klaroen”, maar de groente is ook bekend als Calalu, Bayam, Bitekuteku of Hing Choi. De hangende, groene bloemtrossen (80 cm hoog) zijn zeer decoratief in boeketten en na rijping komen de zeer fijne zaden beschikbaar, die gekookt worden tot een gezonde couscous! Omdat meestal een deel van de zaden heel wordt ingeslikt is er een gunstig effect op de darmfunctie.

ECO GETEELDE ZADEN! Deze mooie, purpergroene variëteit is zacht van textuur met een zoete smaak. Een goede selectie door jarenlange veredeling ontstaan uit oude rassen, bijna zonder stekels met een bloembasis (uitgegroeid) van ongeveer 10 cm in diameter.

De Barangeon Nierboon, is een mooie slanke kleine roze/rode boon met een elegante marmering. Deze oude herondekte boon komt uit de vallei van Barangeon, in het noorden van Cher (Frankrijk), en wordt zeer gewaardeerd om zijn smaak.

Culinair
De Barangeon Nierboon blijft stevig en knapperig na het koken en is een zeer smaakvolle boon. Het heeft ook bijzonder interessante voedingskwaliteiten, met een hoog gehalte aan antioxidanten en een hoog eiwitgehalte. Traditioneel gegeten in soep, soms met vlees, maar sinds de jaren 50 ook veel in vinaigrette als maaltijdsalade.

Geschiedenis
Barangeon Nierboon komt niet voor in de archieven van 20e-eeuwse zaadcatalogi; de teelt ervan was beperkt tot het gebied van zijn oorsprong, de Barangeon-vallei, en de zaden werden rechtstreeks tussen tuinders uitgewisseld. Dankzij verzamelde getuigenissen kon de geschiedenis na de herontdekking in 2008 worden gereconstrueerd.

Zijn aanwezigheid in de Barangeon-vallei blijkt dus uit de jaren 1900. De variëteit nam een hoge vlucht in 1940-1950; het werd voornamelijk geproduceerd voor gezinsconsumptie,. Als de oogst goed was, kon deze op de markt worden gebracht, hetzij op kleine lokale markten, of in Bourges of Vierzon. Deze boon was een delicatesse: hij werd eens per maand gegeten en bij feestelijke maaltijden. In Vignoux sur Barangeon bereidde de dorpsherberg het voor op maaltijden voor bruiloften en communies.

In 2008 ontdekte Fanny Moyse, toen twee jaar medewerker van URGC (L'Union pour les Ressources Génétiques du Centre-Val de Loire), het bestaan van dit ras ... bij haar grootvader! Er volgde een lang werk van het verzamelen van getuigenissen, zaden, en kweektesten. Het ras is in 2017 door de URGC in de catalogus opgenomen.

Plant
Het is een krachtige variëteit. De variëteit is een stamboon (laagblijvend), maar de planten hebben soms klimneigingen! De peulen zijn groengeel, roze gevlekt. De zaden zijn roze gemarmerd met rood wanneer ze worden geoogst; de kleur veranderd dan in de loop van de tijd naar rood, gemarmerd met donkerder rood.

De lage planten (stam- of stoelbonen) krijgen groen-gevlekte peulen, die na drogen een sieraad zijn voor de herfsttafel: felrozerood met crème spikkels. De droge bonen zelf zijn crème met rozerode spikkels, het zijn deze spikkels die net als kievitseieren hebben geleid tot de Nederlandse naam. Het gebruik en de bereiding is gelijk aan de bekende bruine bonen, de smaak is zachter en fijner. De bonen blijven heel na het koken. Zowel uiterlijk als smaak maken deze boon wereldwijd zeer populair, maar niet in het minst in Italië onder de naam Borlotto / Borlotti.

ECO GETEELDE ZADEN! Een goed producerend ras van het Express Type. Kenmerkend zijn: mooie compacte groei, vrij fijne bonen, 4-5 per peul en een ouderwetse tuinbonensmaak. Deze fijne “bruinkokers” kunnen ook goed worden ingevroren!

Een bruinkokend ras (ouderwetse tuinbonensmaak en geschikt voor invriezen) met lange peulen van 30 cm lang. Ze geven een flinke opbrengst van 5-7 bonen per peul. Wit-zwart bloeiend en vrij laat rijpend. Dit is nog een van de weinige rassen met een zwarte navel, vroeger "boerentenen" genoemd omdat de vorm van een teen (dat is immers wel herkenbaar bij tuinbonen) gecombineerd werd met vuile nagels van een boer (die zwarte navel van de boon). Vergeet dit verhaal tijdens de smakelijke maaltijd maar!

Een waterplant, die zich thuisvoelt aan de oever of in ondiep water, de thuisbasis is langs kreken van Noord-West Amerika. De bladstelen zijn smakelijk en kunnen geschild zowel rauw als (kort) gekookt worden gegeten. De smaak is fris zuur en iets zoet, naar het blad toe wat steviger van smaak. Gebruik jonge stengels! Vóór de bladgroei ontstaat de roze bloei op lange, kale stengels waarna de ronde en gegolfde, zeer decoratieve bladeren een imposante plant vormen: prachtig spiegelend langs de waterkant. In de herfst kleurt het blad roodbrons. De plant kruipt en breidt zich uit met bovengrondse wortelstokken, de zgn. rhizomen. Zowel zon als schaduw is oké, als het maar vochtig is. Bloeitijd april-juli, afhankelijk van de standplaats.

De bloemhoofden van deze decoratieve plant worden wekenlang getooid met azuurblauwe tot violetroze straalbloemen. De houdbaarheid op de vaas is spraakmakend! Hoogte 160 cm, bloeit het eerste jaar vanaf augustus, bij zachte winters blijft de plant over en bloeit dan al in juli. Na de bloei zien we de fantastische afrijping, die vogels en muisjes dankbaar leegeten. De gebleekte bladnerf wordt gegeten. De stekelloze eigenschap wordt hierbij zeer gewaardeerd!
In Nederland is de nerf meestal malser dan in Italië en de kooktijd dus aanmerkelijk minder. De bereiding is dan als volgt: de nerf scheiden van het bladmoes. Eventuele geribbelde zijkant en het buitenste velletje verwijderen. Vervolgens in stukjes snijden van ongeveer 1 cm. Zachtjes koken tot ze gaar zijn, dat kan al in 25 minuten. Heerlijk met een kaassausje!

Kleine, voor decoratie te gebruiken groene komkommerachtige vruchtjes. Kleurt als een toverbal bij rijping naar oranjegeel en pas op: in het laatste rijpheidsstadium barst de vrucht open en schiet zijn zaden meters ver. Als het vruchtje onrijp van het steeltje gebroken wordt, spuit het platenvocht meters uit het vruchtje! Grappig om iemand te laten schrikken...
Informatie van Wikipedia: De planten groeien in het wild in Zuid-Europa langs de mediterrane kust en in West en Centraal-Azië. De kruipende plant kan tot 60 cm hoog worden en groeit in wegbermen, akkerland en spoorwegbermen. Het dikke blad is grofgetand en aan de onderzijde wit behaard. De Springkomkommer is eenhuizig. De gele bloemen zijn klokvormig en eenslachtig. De Springkomkommer heeft een opmerkelijke manier van voortplanten (autochorie genoemd), hij maakt een stof aan die water aantrekt. Zo komt hij onder veel spanning te staan tot zo'n 6 bar. Zodra iets de vrucht aanraakt, breekt de vruchtsteel af en valt de vrucht van de plant, terwijl tegelijkertijd een opening op de afbreekplaats ontstaat en net als bij een champagnefles de inhoud wegspuit en met tachtig pitten ingebed in slijmerig, groen, vloeibaar vruchtvlees. De springkomkommer wordt in de Bijbel kolokwint genoemd. Hij komt onder andere voor in 2 Koningen 4:38-41, waar Elisa de giftige vruchten met meel eetbaar maakt. Elders wordt de plant ter versiering gebruikt. Hij geldt dan ook als een bijbelse plant en wordt daarom in Nederland wel aangeplant in kerktuinen. Let op: de vruchtjes zijn niet eetbaar!

Een populaire groente, bekend over de hele wereld! Gegeten worden stengel, blad en bloem(knop). Blad en stengel zijn pittig van smaak, de bloemstengel en -knop hebben een fijne zoete smaak. Deze selectie is heel sierlijk vanwege de paarse stengels, gecombineerd met het groene blad en de gele bloemetjes geeft is dat een kleurverrassing! Jong oogsten voor een heerlijke toevoeging aan salades. Dikkere stengels zijn ook na koken een soort aspergevervanger.